مدح و منقبت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
دستِ ما می‌گـیرد و بالا و بالا می‌کشد هر گنه‌کارِ بدی را سمتِ طوبا می‌کشد می‌رباید دل به یک گوشه نگاهی از گدا بـاز هم افـسارِ ما را دستِ آقا می‌کـشد کیست این معنای جود و بخشش و مردانگی نازِ الطـافِ بلـندش، موجِ دریـا می‌کشد او معـزّالمومنین‌ست و کـریم ابن کریم سائـل افـتاده از پا را چه زیـبا می‌کشد این کشش‌ها زندگی بخشیده بر هر ناامید گرچه بد می‌بیند از عبدِ خود، اما می‌کشد گریه‌کن را می‌پذیرد بینِ آغوش و سپس تا درِ کـاشـانۀ بـانـوی عـظـما می‌کـشد هرکسی عبدالحـسن شد مطمئنم عاقبت نـازِ او را مـادرِ سادات زهـرا می‌کشد بعدِ مـولانا امـیـرالمـومـنـین باشد امـام هر ولایت پیشه را در پای مولا می‌کشد با کریمان کارها سهل است و آسان ای رفیق مجتبی بر خوانِ خود با یک بفرما می‌کشد |